Vanmorgen om 8 uur zijn wij vertrokken met de groep. We gaan via de Diama-dam naar Mauretanië.
Het gaat allemaal aardig snel bij de grens, maar zo met 4 auto's duurt het toch nog even.
De Mauretaanse politie beschikt over modernere apparatuur
dan we nog ergens in Afrika zijn tegengekomen. De paspoorten worden zelfs gescand!
Daartegenover staat dat we zowel bij de douane als de politie 10 euro moeten betalen voor
redelijk ongedefinieerde zaken. Kennelijk hoort dat er hier gewoon bij.
Tot aan de dam is het allemaal prima gesteld met de weg. Na de dam, aan de Mauretaanse kant, begint een piste door een natuurgebied. De weg is slecht, maar de omgeving is schitterend. Onderweg komen we nog een warthog tegen die 100 meter met de groep meerent en de eerste dromedarissen.
Het eerste deel van de piste is best aardig maar na de lunch moeten wij van de dam af. De dam is zo slecht dat we hier echt niet meer op kunnen rijden. We moeten weer de tracks naast de weg nemen :-( Met samengeknepen billen laten we ons van de weg af rollen, hopen dat het goed gaat. We merken wel dat zo'n klapband, gebroken verenpakket en wegzakken iets doet met het enthousiasme voor een piste. Wij zien veel meer problemen dan eerst, maar waarschijnlijk zal dat wel weer slijten. De piste is in totaal een kilometer of 100 en we doen daar een uur of 4 over.
Bij Rosso komen we eindelijk weer op asfalt en karren we door richting Nouakchott. Hier zien we vrij snel de verandering van het landschap. Het zand neemt zienderogen toe en het landschap wordt droger. We verheugen ons op de beelden die we morgen nog gaan zien als we voor een deel langs de rand van de sahara gaan rijden.
Om zeven uur 's avonds komen we pas aan bij onze overnachtingsplek. 350 kilometer plus een grensovergang en pauzes in 11 uur. Hmmmmmm. Nog snel even iets eten in het restaurant tegen aanzienlijk hogere bedragen dan we gewend zijn uit te geven in een restaurant. Wel 15 euro per persoon voor een eenvoudige maaltijd met een salade en patatjes. ;-)
Het is vroeg vanmorgen. De wekker gaat om 6 uur ;-(. 7.10 rijden wij het hek uit op weg richting Nouadhibou. Op de een of andere
manier werkt Mauretanië op Martijn zijn zenuwen en hij wil er zeker van zijn dat ze voor het donker in Nouadhibou zijn, zo'n
ruim vijfhonder kilometer verder.
De eerste meevaller van die dag is dat het 'slechts' 465 kilometer is en de tweede is een weg als een biljartlaken. Hier worden we heel vrolijk van. Daniëlle en Hugo gaan na de break van 10 uur achter in de camper zitten en Martijn 'puts the pedal to the metal' terwijl hij luistert naar Metallica. Kortom allemaal heel gezellig, alhoewel het na een paar honderd kilometer het landschap toch een beetje saai wordt.
Om drie uur zijn we bijna bij Nouadhibou. En dan gebeurt het ........ We halen de langste trein ter wereld in!!! Hugo z'n dag kan niet meer stuk. 'Afrika is het mooiste dat er is'. 3 locomotieven, 159 ertswagons, 3 vloeistofwagons, alles bij elkaar ongeveer twee kilometer trein. 'Hu hu, that's cool ;-)'
De prijzen in Mauretanië zijn aanzienlijk hoger dan in Senegal en dat zien we ook bij de camping weer terug. Na het avondeten maken we nog even een wandeling door de stad en zien we dat niet iedereen rijker is dan in Senegal. Na de wandeling gaan we op tijd naar bed om 28 maart de grens met Marokko over te gaan.
©2009 M. Blankestijn