's Ochtends staan we lekker rustig op en maken we de camper klaar voor vertrek. We bedanken de eigenaar en zijn vier vrouwen en nemen afscheid van zijn dertien kinderen. Geen wonder dat het een grote compound was ;-).
Het eerste stuk van de weg is iets beter dan gisteren, maar het houdt niet over. Dan bereiken we echter Ziquinchor en gaan richting de toeristische kust. De weg wordt perfect en de 71 kilometer is binnen de kortste keren afgelegd. De Casamance is schitterend met veel water. We gaan naar Cap Skirring, waar een heuse Club Med is met een golfbaan. Die moeten we morgen maar eens gaan verkennen.
Eerst maar eens onderdak hebben vannacht. Uit de Rough Guide beschrijving lijkt Falafu wel wat. Een door een Zwitserse dame met haar Senagaleze man gerund hotel. Daar kunnen we wel staan. We zouden zelfs af kunnen dalen naar het strand en daar voor het hotel op het strand staan. Een perfecte plek!
Het weggetje naar het strand is wat krap maar 4x4 en in z'n 1 dalen we langzaam af naar het strand.
Het gas erop in zijn 2 en richting het hardere stuk van de vloedlijn.
Als we in het echt mulle zandgedeelte komen, neemt het aantal toeren af, gaat het langzamer totdat we stilstaan.
Hmmm. Sperdifferentieel erop, langzaam terug en vervolgens weer vol gas vooruit. Jammer. Weer vast.
Daan geeft aan dat Martijn zelf maar even moet kijken. De truck is bijna tot aan zijn assen weggezakt. Dit gaat het niet worden. Vervolgens in het eigen spoor terug van het strand. Vol gas, een stampende motor en heel langzaam kruipt de truck achteruit. Pfoe...... Weer vaste grond onder de banden. Alleen achteruit dat smalle weggetje omhoog is ook niet zo'n goed plan. We zien wat ruimte om te keren, maar dit blijkt wat krap te zijn. Het kost een grote vetplant het leven en we doen nog wat krassen op ;-(. Uiteindelijk is het toch gelukt en komen we heelhuids weer boven aan het strandweggetje.
Het is geschikt. We gaan lekker aan de andere kant van het hotel in de schaduw staan. Daar ligt ook nog
de droom van elk kind. Een grote berg met zand!
Daarna lekker naar het strand, maar daar blijkt het mede door de wind redelijk koud te zijn. In ieder geval voor ons die naar ruim anderhalve maand stoven niet meer gewend zijn aan middagtemperaturen van minder dan 30 graden. 's Avonds pakken we dekens erbij. 's Avonds om 8 uur is het 28 graden in de camper, dus het zal wel een erg koude nacht worden ;-). Martijn zit om half tien buiten met twee truien aan. Koud hoor! Hier in Senegal.
Vandaag een 'rustdag'. De camperramen en de achterbak worden schoongemaakt. Er wordt gewassen en geboend. Maar het is meer een ontspannende activiteit dan dat het thuis is. Best gek!
's Middags lopen we nog even over het strand naar het dorp. We willen ook gelijk even kijken wat dat Club Med nu precies inhoudt, maar het blijkt niet zo eenvoudig om er op te komen. We lopen over het strand er naar toe, maar op het strand voor Club Med staat ongeveer om de 100 meter een man in een soort politie-achtig pakkie. Al snel wordt ons gevraagd of we in Club Med logeren en na het antwoord 'nee, we willen naar het dorp' worden we niet over de snelste weg door Club Med naar het dorp geleid, maar helemaal er om heen. Het terrein van Club Med beslaat een aantal vierkante kilometers en is inclusief een golfbaan. Het is een grote tegenstelling met de rest van Senegal die we gezien hebben. Club Med heeft waarschijnlijk slechts twee openingen: 1 richting het strand met veel bewaking en een weg vanuit het dorp waarvoor waarschijnlijk hetzelfde geld. Ze zijn kennelijk niet gesteld op mensen die even willen weten waar Club Med voor staat.
Na het bereiken van het dorp gaan we via de weg terug. Daar ziet Hugo brandweerwagens en die moet hij natuurlijk even van dichterbij bekijken. Gisteren hadden we heel even met de brandweercommandant gesproken die een inspectie deed bij het strand, dus we werden snel de kazerne ingeleid. Even handenschudden en 'ça va' en we gaan snel weer terug naar de wagens.
's Avonds nog genieten van de zonsondergang en alles klaarmaken voor een nieuwe reisdag.
Martijn is vanmorgen weer gestart met hardlopen. Hugo wilde mee, dus de heren gingen vier keer twee minuten hardlopen op het strand. Langs de oceaan, de palmbomen en genieten van een fris briesje. Perfecte omstandigheden, maar toch viel het Martijn een beetje tegen.
Na het ontbijt nog even Cap Skirring in voor wat boodschappen en daarna op weg naar Ziquinchor. In Ziquinchor aangekomen zijn we daar boodschappen gaan doen. Ziquinchor zelf is niet indrukwekkend. Meest belangwekkende van ons bezoek was de aanschaf van verse vis op de markt. De vis wordt in moten gehakt met een machete (Coupe-coupe in het Frans).
Vervolgens op pad richting Kafoutine, waarbij wen onder andere een brug tegenkomen waarbij de reling iemand niet heeft gestopt. Afgaande op de foto ben ik benieuwd wat er van de chauffeur geworden is.
Eenmaal aangekomen op de splitsing met links Kafoutine en rechts Gambia besluiten we toch maar alvast naar Gambia te gaan. We zouden anders vrij laat in het vissersdorpje Kafoutine aankomen en er toch weinig van zien, omdat we de volgende dag richting Gambia zouden vertrekken. Onze laisser-passer zou dan namelijk aflopen.
Binnen twintig minuten is het voertuig uitgeschreven, hebben wij exit-stempels voor Senegal, is het voertuig in Gambia
ingeschreven en hebben wij Visa voor Gambia. Niet te geloven!
Vervolgens gaan we over de 'nieuwe' weg voor vrachtwagens (eigenlijk de omleiding omdat ze een fatsoenlijk weg aanleggen).
Aan de grens werd ons gevraagd waar we naartoe gingen, waarop wij antwoorden 'nog geen flauw idee'. We kregen de suggestie om naar Sukuta Camping te gaan aangezien de meeste 'Overlanders' hier naartoe gaan. Ach, waarom niet, laten we daar maar naar toe gaan. We blijken niet helemaal goed te rijden en moeten dwars door Serekunda heen: een krioelende mierenhoop van mensen, brommers, motoren en auto's. Martijn rijdt bijna noch een motorrijder van zijn sokken die nog even snel er langs wilden. Hij was niet blij ;-(.
's Avonds eten we heerlijk van de vis ;-), maar we laten het eten van de kop, een goede Afrikaanse gewoonte, toch maar achterwege.
©2009 M. Blankestijn