Na gisteren besluiten we vandaag nog maar een dagje bij Djidjack te blijven. Even bijkomen na gisteren, we zijn nog moe van het graven en alle stress. We hangen voor de camper en laten ons 's avonds heerlijk verwennen door Jean-Paul en zijn vrouw in het restaurant:-). 's Middags gaat Martijn wat resten van de klei van de camper poetsen, hij wil niet meer herinnert worden aan onze ervaring van gisteren. Daan gaat op stap om met de macro-lens te experimenteren.
We gaan het vandaag nog een keer proberen. We beloven Jean-Paul en Le Capitaine dat we op de weg zullen blijven en vertrekken naar het dorp. Hier zit een lasser en we willen eerst de bak achter weer vast laten lassen. Door het gerotzooi met de krik is een van de beugels afgebroken, waarmee de bak aan de wagen vastzat. Een kwartiertje verder en 3 euro lichter gaan we dan op pad naar Reserve de Bandia. We stoppen nog heel even bij de pechplek om een foto van de overblijfselen van het wegzakken en er uittrekken te fotograferen.
De weg is hobbelig en slecht, maar na 2 uur stevig door elkaar geschud te zijn komen we in Mbour aan. Hier gaan we geld halen en doen we boodschappen. Martijn heeft ook een internetcafe gevonden, dus we blijven iets langer zodat we ook weer wat reisverhalen kunnen uploaden. Daan en Hugo staan te wachten en worden uitgenodigd voor de lunch. Terwijl Martijn achter de laptop zit gaan Daan en Hugo mee naar de slaapkamer aan de achterkant het internetcafe, hier wordt de lunch geserveerd. Er komt een grote metalen schaal met rijst, 4 stukken groenten en 2 stukken vis op de grond te staan. We gaan er allemaal omheen zitten en iedereen krijgt een lepel, tijd om te eten.
De rijst is zeer smakelijk en kruidig. Daan eet wat van de rijst en de groenten om het risico wat te beperken. De heren vinden het geweldig dat een toubab met hen mee eet. Al vinden zij het jammer dat zij gewoon vis met rijst hebben, volgens de gastheer hebben ze in Senegal veel smakelijkere gerechten dan deze. Hij dringt erop aan dat Daan vooral ook iets van de vis moet nemen. Tja, weigeren is ook zo bot, dus Daan gokt het er maar op. De vis is nog meer gekruid dan de rijst. Zeer pittig, maar wel erg lekker. Daan bedankt de heren hartelijk voor hun gastvrijheid en de heerlijke lunch. We rekenen af bij het internetcafe en vertrekken richting Reserve de Bandia.
Om 16.00 uur komen we hier aan, we mogen in het park overnachten. Als om 19.00 uur iedereen is vertrokken zijn we alleen met de dieren en de bewakers in het park. Hmmmm welke dieren zijn hier eigenlijk en brengen die ook nachtelijke bezoekjes?....
Vannacht hebben wij geen vreemde bezoekers bij de camper gezien of gehoord, kennelijk zijn zij ook gaan slapen. Om 8 uur vertrekken we
met een 4x4 het park in. Van Ab en Els hebben we gehoord dat het niet goedkoop is hier (dat klopt!!), maar wel echt de moeite waard.
We hebben dus hoge verwachtingen als we het park ingaan en worden niet teleurgesteld. Wat een geweldig park! We zien giraffen, neushoorns,
buffalo's, zebra's, verschillende soorten antilopen en apen, krokodillen en schildpadden. En hier zijn de dieren kennelijk wat meer gewend
aan de auto's die door het park rijden en kunnen we ze van redelijk dichtbij fotograferen.
Bij de neushoorns stappen we even uit om samen met de neushoorns op de foto te gaan. Daan vraagt nog even of dat niet gevaarlijk is, maar volgens de gids is het maar een beetje gevaarlijk en kan het wel. Op gepaste afstand gaan we als echte japanners voor neushoorns staan om vrolijk lachend op de foto te gaan. In eerste instantie vinden de neushoorns het niet erg interessant, maar een van de neushoorns duurt het allemaal te lang en na een stevige bok komt hij enigszins dreigend op ons af. Oeps.... Onze gids maant ons om stil te blijven staan en gelukkig draait de neushoorn zich weer om en loopt weer naar zijn maatje. Wij hebben even genoeg van dichtbij geezien en we lopen heel langzaam terug naar de auto. Bij de auto blijkt dat de gids niet op het knopje heeft gedrukt. Grrrr... Helaas, dit spectaculaire moment is niet vereeuwigd. :-(
De gids baalt ook en stuurt de wagen achter de neushoorns aan. Even later stappen we nog een keer uit, dit keer blijven we iets verder bij de neushoorns vandaan en krijgen wij onze toeristenplaatjes. :-) Minder spectaculair, maar wel zo veilig. Wij hebben ons portie spanning voor vandaag wel gehad en vinden het prima en bedanken de gids.
Na de safari kruipen we op de kussens onder een afdak van tentdoek bij het restaurant. Hier kunnen we even lekker relaxen en genieten van een lekker koel glaasje rose en ietsje later, heel Afrikaans ;-), een pizza. Dit is het betere leven!! En we houden het met gemak de hele dag vol.
Vanmorgen afscheid genomen bij Reserve de Bandia en vertrokken naar Lac Rose, het roze meer.
Dit is het eindpunt van de Parijs-Dakar rally en een meer, waar veel zout wordt gewonnen.
Het meer heeft een roze kleur door de bacterien en de algen en is zeer zout.
We vergissen ons en begeven ons in de 'tourist trap'. Lac Rose is namelijk een zeer bekend uitstapje vanuit Dakar en wordt door veel toeristen aangedaan. De bijbehorende schare mensen die wil 'helpen', 'adviseren' of verkopen is dan ook zeer groot. Binnen vijf minuten hebben we het hier al weer mee gehad en we besluiten bij een hotel te gaan staan 1 kilometer buiten het dorp. Dat is in ieder geval een stuk rustiger.
We regelen gelijk een boot om het meer te zien en naar de overkant te komen. Achter de duinen zou de oceaan moeten liggen en een mooi strand dat loopt van Dakar tot St. Louis, zo'n 250 kilometer verder.
Het meer blijkt helemaal niet diep te zijn, 3 meter op zijn diepst, en de 'kapitein' zet ons dan ook over met alleen het gebruik van een lange stok. Hij vertelt ons dat hier 24.000 ton zout per jaar wordt 'geoogst'. Wat ons echter verbaast, is dat ze hier 1000 CFA (1,50 euro) krijgen per vijftig-kilozak. Dat is wel weinig! Zeker gezien de moeite die ze er voor moeten doen. De mannen wrikken het zout los van de grond en halen dit met manden omhoog. Als ze terugkomen met het bootje wordt het gelost door de vrouwen die in emmers zo'n 30 kilo per keer op hun hoofd naar de kant dragen. Het is wel een bijzonder gezicht hoe hier het zout wordt binnengehaald.
Aan de overkant zou volgens de kapitein de oceaan op zo'n achthonderd meter liggen. Afrikaanse meters dan wel aangevuld met een moeilijksfactor: lopen door het duinzand. Hugo moet uiteraard weer leiden en rent vooruit. Pas na anderhalve kilometer door duinzand geeft hij heel even op en moet hij gedragen worden. Daan had het al veel eerder op willen geven, maar noch de gids, noch Martijn wilde haar dragenn ;-( De duinen met tussendoor begroeing is schitterend en eigenlijk mooier dan het meer zelf.
Na een stevige tocht van bijna een uur bereiken we eindelijk het strand. Hier lopen we een tijdje met onze voeten door het frisse oceaanwater. Vervolgens keren we via een iets eenvoudiger weg terug, die ons door een veld leidt waar verschillende groenten worden verbouwd. Nog even een houten kont krijgen van het zitten op een dwarsbalk op de boot en dan zijn we weer terug.
Dan volgt uiteraard nog wat gezeur over geld. De man waarmee we de afspraak hebben gemaakt, heeft slechts 2.000 CFA en niet de 3.000 CFA die we terug zouden moeten krijgen. Hij biedt ons iets uit zijn stalletje aan. Ook de kapitein mengt zich in de discussie dat hij ook nog wat in de verkoop heeft.
We hadden al besloten dat de kapitein 1.000 CFA zou krijgen voor zijn extra inspanningen naar het strand en terug. We willen echter eerst gewoon ons geld terug (zoals het hoort), zodat we zelf kunnen beslissen hoe we dat spenderen. Het loopt wat hoog op, maar uiteindelijk loopt de man weg om te gaan wisselen en zonder dat hij iemand anders spreekt verschijnt er magisch geld in zijn zak dat hij na terugkomst aan ons geeft (Nee zijn naam was niet Jezus van Nazareth!). We geven de kapitein de 1.000 CFA en aan zijn gezicht is te zien dat hij die niet meer verwacht had. ;-)
Martijn is vroeg wakker en legt alvast de zonsopgang vast. Hierna vertrekken we via een asfaltweg. Het gaat niet helemaal zoals gepland. We rijden een heel stuk terug richting Dakar om uiteindelijk op de hoofdweg naar St. Louis te komen. Maar we schieten lekker op. Het asfalt is goed en het aantal vrachtwagens op de weg valt mee
Bij St. Louis komen we een hond tegen, oh nee het was een politieagent die zich honds gedroeg. De agent wees ons naar de kant, vraagt Martijn om zijn rijbewijs en beweert dat Martijn zijn knipperlicht niet had aangedaan op het moment dat hij de wagen half naast de weg afzet. We kunnen morgen terugkomen om te betalen en hij houdt het rijbewijs.
Volgens Danielle (haar geheugen is echt goed ;-)) heeft Martijn gewoon zijn knipperlicht aangedaan. Martijn vertelt de agent dat hij niet weggaat zonder rijbewijs en dat hij zijn knipperlicht gewoon aanhad. Vervolgens gaat hij overdreven relaxed zitten om aan te geven dat hij bereid is enige tijd te wachten. Na een paar minuten wordt de hond iets tammer en charmanter. Hij vraagt nog een keer of Martijn echt zijn knipperlicht aan had en na bevestiging krijgt hij zijn rijbewijs. Excuses hij had het niet gezien, yeh right!
Na aankomst komen we Nederlanders tegen die we ook al in Ougadougou (Burkina Faso) hebben ontmoet. Bij 1 van hen heeft de agent hetzelfde geintje geprobeerd te flikken. Ook daar was hij niet succesvol. Misschien zien we die gek weer als we St. Louis verlaten ;-), kijken wat er dan gebeurd.
Vandaag bezoeken we, na een rustige start van de dag, St Louis. St Louis was tot 1958 de hoofdstad van het Franse Mauretanië
en Senegal en er zijn nog veel gebouwen uit de koloniale tijd over. Helaas niet zo best onderhouden, dus het geheel
doet soms wel wat troosteloos aan.
Het is echter nog steeds een grote en toeristische stad en in de beste Franse traditie hebben ze natuurlijk ook een patisserie, waar vooral Martijn en Hugo zich te buiten zijn gegaan aan een heerlijk gebakje met chocolade en mokka. HHmmmmmmm, dat was lang geleden ;-).
Na het eiland met de belangrijkste koloniale gebouwen bekeken te hebben, gaan we naar de markt om nog boodschappen te doen. Hier kan Hugo zeer weer helemaal uitleven en hij loodst ons door alle straatjes heen gedurende bijna een uur. Daarna lopen we over het strand terug langs een kilometerslange rij van vissersboten met bijbehorende geur. De totale tocht langs het strand is waarschijnlijk een kilometer of vijf. Hugo rent voor ons uit langs de vloedlijn en moe maar voldaan komen we weer terug op het Campement.
©2009 M. Blankestijn