Vandaag gaan we op zoek naar mooie houten en bronzen beelden en maskers. Eerst naar een centrum aan de rand van de stad,
maar daar zijn de beelden nog redelijk prijzig. Wel leuk is om te zien hoe hier de houten en bronzen beelden en maskers geproduceerd worden.
Na dit bezoek gaan we door naar het centrum. De taxichauffeur is zeer vriendelijk, maar heeft helaas geen voldoende wisselgeld. Het is altijd hetzelfde gezeur met wisselgeld in dit gedeelte van West-Afrika. Volgens mij eten ze de kleinere briefjes en muntgeld op, want bij de marktkramen is er altijd een gebrek aan. De mededeling is meestal "ik ga even wisselen", waarop ze uiteindelijk altijd weer terugkomen met het wisselgeld. Dit keer hebben we geen zin in het tijdrovende klusje van wisselen en hij krijgt een riante fooi.
Op onze weg door het centrum komen we ook nog op een plein een vrouw tegen die een aantal jerrycans aan het vullen is met water. Hugo biedt zijn diensten aan en wil graag helpen om het water omhoog te pompen. De vrouw vind het uitermate amusant en Hugo maakt indruk met zijn fanatisme.
De eerste plek die we bezoeken biedt al redelijk veel, maar we besluiten toch nog even door te lopen door het
centrum van Ougadougou. Wel wat last van opdringerige verkopers, die na drie keer nee de boodschap nog steeds
niet helemaal begrepen hebben. Dat kan zeker niets te maken hebben met de uitgebreide voorbereiding op
de franstalige landen ;-). Uiteindelijk slagen we zeer goed bij een markt voor bronzen en houten beelden.
Vervolgens terug naar de O.K. Inn met een duidelijk doel: ZWEMMEN!!!!
's Avonds demonstreert Daan haar grote kennis van het Frans door zeer beslist 'rognon' te bestellen. Het blijken koeiennieren te zijn bij navraag (achteraf). Waarschijnlijk zou ze een andere gemaakt hebben, als ze goed voorbereid was geweest ;-)
We hebben besloten om het westen van Burkina Faso over te slaan, door het droge seizoen zijn veel van de watervallen in de Banfora droog gevallen. We missen hierdoor ook een aantal andere mooie highlights in Burkina, maar zo hoeven we onze visa niet te verlengen en hebben we meer tijd in Mali. Ouahigouya is een tussenstop vlak voor Mali. Het lijkt een troosteloze stad te zijn. We zoeken een hotel waar we kunnen staan: helaas. Na 6 hotels te hebben bekeken blijkt dat we nergens binnen kunnen. We zijn te groot :-(
Het begint inmiddels donker te worden dus doorrijden naar een andere plaats in geen optie. We zijn inmiddels "ervaren" reizigers geworden en het wordt tijd voor onze eerste onbewaakte plaats. Daan heeft hier een mooi beeld van in haar hoofd: je vraagt aan de dorpsoudste\ of je in zijn dorp mag overnachten, drinkt een glaasje met hem en vervolgens ga je rustig bij je campertje zitten eten. Kaarsje op tafel, flesje wijn erbij. Helemaal gezellig. Tja... het liep dus iets anders :-(
Nadat we de hele stad hadden doorkruisd en er geen plek voor ons was in de herberg besloten we te parkeren op het plein in het centrum. We stappen de camper uit en worden gelijk belaagd door mannetjes die van alles willen verkopen en kinderen die van alles willen hebben. In West-Afrika zijn de mensen erg enthousiast als ze ons zien en al helemaal als ze Hugo zien. Hij is hier een grote hit. Onder hele kleine kinderen soms iets minder die zetten het accuut op een huilen als ze hem zien, maar de iets oudere (3+) willen hem heel graag aanraken. Als Hugo naar buiten komt en met hen wil spelen is dat hilariteit ten top. Het duurt niet lang voor we omringd zijn door kinderen (er staan er op een gegeven moment een stuk of 20) en de kinderen vinden het allemaal helemaal geweldig.
Daan vindt het duidelijk minder als blijkt dat deze kinderen niet naar huis gaan om te eten. Tijdens het eten staat iedereen om de tafel heen, tegen de stoelen te duwen en vragen ze steeds om handjes. Tja dat gaat toch wel wat ver :-( Maar goed, dat krijg je als je wild kampeert zegt Martijn. Andere cultuur. Dat mag allemaal zo zijn, maar als ze nadat Hugo naar zijn bed is gegaan nog steeds blijven staan gillen is Daan het zat. In het Nederlands geeft zij ze te verstaan dat ze nu echt allemaal als de sodemieter op moet donderen en de boodschap komt over (voor even). Ze deinzen even terug om even later langzaam met z'n allen weer terug te komen. Martijn doet nu een poging en dat werkt iets langer, maar helaas ook dan komen ze toch weer langzaam terug. De kinderen liggen hier op een ander tijdstip in bed dan bij ons, dus dit feestje duurt nog tot tien uur, dan is ook de laatste vertrokken en is de rust weer gekeerd. Misschien ben ik toch nog niet z'n wereldreiziger en moeten we morgen maar weer bij een camping staan ;-).
©2009 M. Blankestijn