's Ochtends gaat Martijn samen met de taxichauffeur van het hotel op zoek naar een nieuwe kabel voor de lier. De staalkabel is in Ougadougou bij het monteren van de nieuwe reserveband kapot gegaan en een band van 120 kilo haal je niet zo maar vanaf tweeënhalve meter hoogte. In Bamako is er snel een 'quincallerie' (ijzerwarenzaak) gevonden, waar een nieuwe kabel van zes meter afgesneden wordt en op het wiel van de lier wordt gemonteerd.
Bij de camper aangekomen blijkt de manier waarop het gemonteerd was niet te werken. Na een uur klooien met natuurlijk de nodige "en anders flikker ik hem wel weg" (Martijn) is het dan eindelijk gelukt: de kabel zit er goed omheen.
We vertrekken richting Dièma, later dan gepland. We rijden nog een paar keer verkeerd in de 'city of smog', voordat we Bamako echt de rug toekeren. Het stuk vandaag is saai: heel veel leegte afgewisseld met kleine dorpjes. Eén lichtpuntje in het geheel is het plaatsje waar we onze boodschappen inslaan. Hier hebben we mooi zicht op de taxibusjes en hoe deze geladen worden.
We gaan Dièma niet redden. Op zo'n 120 kilometer voor Dièma besluiten we om te gaan voor onze eerste zelfstandige bushcamp. Op 100 kilometer vinden we tracks van de weg af en we volgen die. Op ongeveer 800 meter van de weg komen we op een vlakte. Hier maken we ons kamp op. Daarbij doen we nog wel een verontrustende constatering. Over de linkerzijkant van de truck zit op diverse plekken diesel. Bij het openen van de dieseltank blijkt dat in de tank een hogere druk aanwezig was, want gelijk hoor je het ontsnappen van lucht en vervolgens komen er enige tijd dieselwalmen uit. De tank heeft gedurende een rit van vier uur permanent in de zon gelegen en dat zal bij een zwarte tank de temperatuur stevig hebben opgejaagd. Een andere verklaring hebben Ab en Martijn er niet voor.
's Ochtends hebben Martijn en Hugo direct een aantal balonnen geblazen, waarna het "Lang zal ze leven" wordt ingezet. Vervolgens natuurlijk het grote moment van het overhandigen van de kado's.
Helaas wordt ook de verjaardag van Daan een reisdag. Om een dag op een bushcamp door te brengen is ook niet zo'n goed idee. We vertrekken richting Kayes. Onderweg controleert Martijn om het kwartier de dieseltank en daar blijkt gedurende de dag langzamerhand toch weer wat overdruk te ontstaan. Maar voor de rest mag dat de pret niet drukken.
Dan dient het volgende euvel zich aan. Het gaspedaal blijft hangen of beter gezegd het komt niet meer terug nadat het is ingedrukt. Een soort automatische cruisecontrol. Dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt door een klein veertje dat zijn werk niet meer goed doet. We besluiten dit voorlopig te negeren en gebruiken wel een workaround tot we Kayes bereiken zodat een mecanicien het daar kan oplossen. Schakelen gaat nog wel: met je voet kun je het gaspedaal terughalen, waarna je gewoon kunt schakelen. Remmen wordt echter vervelend. Als je met je voet het gaspedaal terughaalt en vervolgens remt, kan het zijn dat het gaspedaal weer terugveert. Een hoop kabaal is het gevolg en het remmen wordt niet makkelijker. De oplossing bestaat uit een stukje draad dat om het gaspedaal wordt bevestigd, waaraan Martijn kan trekken op het moment dat er geremd moet worden. Zeker geen ideale oplossing, maar in de 'middle of nowhere' is het toch het verstandigst om naar de bewoonde wereld te reizen.
Grrr drie maal is scheepsrecht. Nog 25 kilometer naar de bewoonde wereld, we hadden het bijna gered. Bij een routinecontrole van de druk in de dieseltank blijkt dat deze veel heeft gelekt en dat er wederom dieseldampen uit de tank komen. Alleen: daarna start de motor niet meer. Verschillende keren geprobeerd te starten, cabine naar voren en geprobeerd met de handpomp eventueel aanwezige lucht uit het systeem te krijgen. De auto start wel, maar vervolgens slaat hij weer af. K...... Dit was niet hoe we Daan d'r verjaardag wilden vieren ;-(.
Het is vijf uur, dus al te veel tijd met licht hebben we niet. Daan legt een aantal takkebossen voor en achter de wagen neer. Dat is hier het alternatief voor een gevarendriehoek. Martijn houdt een vrachtwagen aan om te vragen of die Danielle en Hugo mee willen nemen naar Kayes. Eén van de chauffeurs vraagt of Danielle en Hugo afgezet moeten worden bij een hotel en biedt aan de volgende ochtend terug te komen met een mecanicien om het probleem te verhelpen. Martijn blijft ondertussen achter bij de camper en brengt de nacht alleen door op de weg. Stadslichten gaan in ieder geval aan voor de zichtbaarheid en veiligheid.
Martijn wordt midden in de nacht wakker en toch wat ongerust of de accu's niet teveel belast worden. Rond een uur of 1 toch maar alleen de alarmlichten aangegooid. Om 6 uur is het gedaan met de nachtrust. De enige remedie om de onrust te bestrijden of Daan en Hugo goed zijn aangekomen bij het hotel is het stug blijven lezen van een boek. Aangezien Martijn's zijn telefoon geen dekking heeft in Mali, is er ook geen enkele manier om met elkaar te communiceren. :-(
Volgens Martijn z'n inschatting zouden Daan en Hugo rond een uur of tien met een mecanicien (met een uitloop naar twaalf uur voor Afrikaanse toestanden) aan moeten komen. Na twaalven zit er niets anders op dan zelf vervoer te regelen naar Kayes en uit te zoeken wat er mis is gegaan...........
Ondertussen is Daan in het hotel aan het wachten op een taxi en een mechanicien. En aan het wachten, en aan het wachten. De mechanicien die tussen acht en negen zou verschijnen heeft kennelijk laten weten dat hij pas om tien uur zal verschijnen. Grrrr niet fijn, want Martijn is nog steeds niet bereikbaar en weet dus niet waarom wij zo laat zijn. Nou ja, dit is Afrika zouden Ab en Els zeggen, er zit niets anders op dan te wachten. Daan doodt de tijd met het lezen in een boek...
Het is tien uur, en nog steeds geen mechanicien. Inmiddels begint Daan aardig ongerust te worden en wil ze dat er actie ondernomen wordt. De kok gaat er op zijn scooter op uit en komt een half uur later terug met een monteur. Deze man ruikt geld en vraagt (zeker voor hier) een krankzinnig bedrag voor de reparatie een een volle tank benzine in zijn auto. Daan wordt zo boos dat ze begint te scheldenen hem wegstuurd. De man schrikt en druipt af.
Dat lucht op, maar nu is er nog steeds geen monteur. Het tumult heeft de mananger gewekt en hij komt kijken wat er aan de hand is. Hij kent nog wel mensen die hij kan bellen. Voor hij dit echter kan doen komt toch de man uit de vrachtwagen van de dag ervoren opdraven. Tweeenhalf uur te laat, maar daar praat niemand over, kennelijk heel gewoon hier. De onderhandeling over de prijs begint opnieuw. Dit keer onder leiding van de manager en dat gaat een stuk vlugger. We spreken een prijs af (voor Afrikaanse begrippen een meer dan redelijke prijs) en gaan onderweg.
Rond 11 uur begint het bij Martijn toch wat te kriebelen. Misschien toch maar een voorbijganger aanhouden en vragen of ik even zijn mobiel mag gebruiken? Om half twaalf komt Daan met Hugo aan. Eindelijk.
Vervolgens haalt de mecanicien 10 liter diesel uit de tank in een grote 20 liter jerry-can en deze wordt tussen de cabine en het campergedeelte neergezet. Hier wordt een slang ingedaan die direct de motor ingaat. Zo rijden we naar Kayes zodat het probeem, een scheurtje in de retourleiding naar de dieseltank, opgelost kan worden. De tank wordt van de truck gehaald, leiding vervangen en de tank gaat weer onder de truck. En passant wordt nog even het veertje hersteld, waardoor het gaspedaal weer gewoon terugkomt. We bedanken de eigenaar hartelijk voor de goede diensten en gaan terug naar het hotel waar Daan en Hugo de nacht hebben doorgebracht.
's Avonds zitten we nog even te praten met de manager van het hotel. Hij blijkt uit Senegal te komen en heeft nog een aantal waardevolle adressen voor osn waar we naar toe kunnen gaan. We noteren de namen en telefoonnummers en bedanken hem hartelijk. Hij vertelt ook waarom de kinderen in Mali zo veel bedelen. Zij worden van hun vierde tot hun vijftiende naar de koranschool gestuurd. Deze scholen zijn vaak in de grotere steden en de kinderen blijven dan intern. De ouders betalen hier niet voor en het is aan de leraren om de kinderen te voeden. In de koran staat dat je bedelaars moet geven dus de kinderen worden de straat op gestuurd om geld op te halen. Als ze te weinig ophalen krijgen zij bij terugkomts lijfstraffen. Het resultaat is dat er veel jeugdcriminaliteit is in de gebieden waar een koranschool is.
©2009 M. Blankestijn