Vandaag gaan we Burkina Faso al weer verlaten. We hebben er weinig van gezien, wat we gezien hebben is vooral heel veel armoede. Er is in Burkina Faso duidelijk veel minder welvaart als in Ghana. Zoals Hugo zegt: "De kindertjes zijn hier wel een beetje zielig, hun shirtjes zijn stuk en vies".
We rijden over een stoffige piste naar Bandiagara. Na 70 kilometer stofhappen komen we bij de grens van Burkina aan. Helaas zien we die over het hoofd en rijden
we door. We worden ingehaald door een douanier op een scootertje die ons beledigd verteld dat we terug moeten. We keren om, bieden de man onze verontschuldigingen
aan en wikkelen de grensformaliteiten af. Maar zeg nou eerlijk, een klein hutje in de middle of no-where herken je toch niet direct als een grensovergang. Er lag
wel een slagboom naast de weg, maar die was stuk gegaan (volgens mij een aantal jaar geleden) en lag aan de zijkant van de weg.
Oke, op naar de grens van Mali. We rijden door over de stoffige piste en al wat we tegenkomen is geen grens. Volgens Garmin (de navigatie) zijn we de grens van Mali al lang gepasseerd. Hebben we die nou ook al gemist? We beginnen ons zorgen te maken, de grens van Burkina ligt inmiddels ongeveer 40 kilometer achter ons en we hebben de Carnet de Passage nog niet geregeld. Dit is een document waarop bij binnenkomst wordt vermeld dat je een auto meebrengt en bij vertrek dat je dezelfde auto ook weer uitvoert. Wat staat ons straks te wachten als we Mali weer willen verlaten?
Gelukkig is dit iets waar we ons geen zorgen over hoeven te maken, want dan verschijnen er ineens links naast de weg een paar tenten waarin de douane van Mali gevestigd is. :-) Gelukkig! Het verloopt allemaal heel snel en de tijd van Ghana hebben wij dik geklopt. Alles vindt plaats in die ene tent en het loketjes principe kennen ze hier niet. De formulieren worden ingevuld en gestempeld en ook de visa worden vrij snel geregeld. Met een gerust hart kunnen we verder.
De rit naar Bandiagara blijft een stoffige piste, maar verloopt zonder problemen. Bij aankomst in Bandiagara stoppen we bij een hotel waar we mogen staan. Als je over het terein van het hotel loopt waan je je in Star Wars. De huisjes zien er net zo uit als de huisjes in de geboorteplaast van Luke Skywalker. :-) We staan net buiten de poort, maar kunnen wel gebruik maken van het zwembad. Na zo veel stof is dat echt heerlijk!
Tijdens het eten blijken de kinderen hier net zo ongemanierd te zijn als in Burkina Faso :-( Ook hier blijven ze bedelen en zeuren tijdens het eten. Vervelend! Martijn zijn optreden maakt wel indruk en het merendeel taait af. Niet lang daarna vertrekken ook de laatste snotapen naar huis en is de rust weer gekeerd.
Vandaag een rustdag en dat komt Martijn zeer goed uit. De entrecote uit dat toch goed bekend staande restaurant in Ougadougou had beter niet medium besteld kunnen worden. En vandaag kan Martijn er in volle hevigheid van genieten ;-(. Hij brengt het grootste gedeelte van de dag in bed of op het toilet door (thank god voor het eigen toilet aan boord).
We zouden vandaag de Dogon-country gaan bekijken, maar Martijn ziet het nog niet zo zitten. We plakken er nog een dagje zwembad aan vast. Ook niet verkeerd ;-) 's Morgens gaat Danielle op pad om te kijken of ze de stoffen die we gekocht hebben in Ghana kan laten verwerken. Er is een naaiateliertje van 2 bij 2 meter waar 4 naaimachines staan. Boven de deur staat "Haute Couture", hier moet het vast wel kunnen. Danielle legt in haar beste Frans uit wat de bedoeling is en de heren gaan aan de slag. Nu afwachten of de boodschap ook is overgekomen.
De afgelopen dagen hebben we in het hotel ontbeten, omdat
we geen brood meer hadden. Nu de klus zo goed gegaan is met de stoffen, gaat Danielle ook op zoek naar brood. Bij het atelier vraagt ze waar ze brood kan halen en de jonge dame die
er op dat moment ook is loopt met haar mee om haar te wijzen waar de bakker is. We lopen samen een stuk terug richting hotel, vlak voor de grote weg slaat ze een binnenplaats van
een compound op, hier is de bakker. Helaas, het brood is op. Maar geen probleem het duurt slechts een paar (Afrikaanse) minuten voor het klaar is. We gaan zitten wachten. na 45
minuten is het brood klaar en haalt de bakker het uit de oven. Heerlijk warm stokbrood! Ach dan ben je die vliegen die er op zaten toch zo weer vergeten? ;-)
Helaas Martijn is nog niet hersteld van zijn entrecote :-( Daan en Hugo gaan alleen op pad met de gids. We hebben een jeep gehuurd en gaan vandaag op pad met gids en chauffeur. Het programma is een rondje rijden langs verschillende dorpjes en een hiking tocht van 1,5 uur. De verhalen die we onderweg van mensen over de Dogon hebben gehoord, blijken waar. Het is hier fantastisch mooi! We bezoeken een aantal authentieke Dogondorpjes, waar het leven nog erg traditioneel verloopt. Als we iemand op straat tegen komen (en de straten zijn aardig vol!) groeten we hem zeer vriendelijk. Hoe gaat het met u? En hoe gaat het met uw vrouw? En hoe gaat het met uw familie? En hoe gaat het met de buren? En hoe gaat het met het dorp? Eerst werkt de een dit riedeltje af, en dan doet de ander hetzelfde. Je moet in Afrika geen haast hebben.
We rijden eerst naar Djiguibomba, waar we starten met de hikingtocht van 1,5 uur. Danielle is haar wandelschoenen vergeten en vraagt aan de gids of de tocht ook op slippers gelopen kan
worden: "Ja hoor we doen het rustig aan". Het gaat inderdaad niet snel. Regelmatig staan Danielle en Hugo aan de rand van de klif naar beneden te kijken en vragen de gids hoe we verder moeten.
Het is een zeer zware tocht die Danielle zeker niet nog een keer samen met Hugo zou doen. Sommige stukken zijn echt steil en is het wel erg stevig hiken. Dit lijk meer op bergbeklimmen dan op
wandelen. Hugo heeft het ontzettend naar zijn zin, hij vindt het geweldig om over de rotsen te klauteren. Hij heeft duidelijk geen last van hoogtevrees. Al vindt hij sommige stukken ook wel
eng en dan moet de gids hem even dragen. Het stuk waar we plat met de rug tegen de wand over een richeltje van 10 centimeter moesten lopen was toch wel erg spannend. Toegegeven het was maar een
stuk van 1,5 meter, maar het was serieus niet leuk. Dit was duidelijk geen tocht voor kinderen!
Na 1,5 uur staan we inderdaad bezweet en dorstig weer beneden. Een bijzondere tocht, maar wel een die we de komende jaren niet nog een keer met Hugo doen. Tijd voor een welverdiende lunch. We rijden naar Teli, waar we heerlijk in het windje op het dakterras genieten van de spaghetti. Teli is een bijzonder dorpje, in het oude dorp zijn de huizen tegen de rots aangeplakt. Na Teli rijden we door de zandduinen de woestijn in. De bandenspanning van de auto wordt verlaagd en slippend, hotsend en botsend rijden we door de woestijn. Onderweg stoppen we nog even om een aantal nomaden te begroeten die de nacht door gaan brengen in hun nomadenhutten. Dit zijn hutten in de woestijn die voor doortocht gebruikt worden.
Martijn's enige belangwekkende moment was de constatering dat het de tweede dag op rij niet heter was geworden dan 30 graden in de camper. Het wordt duidelijk koeler ;-).
©2009 M. Blankestijn