's Ochtends blijkt pas hoe centraal de truck op het schoolterrein is neergezet. Vanaf 8 uur komen de ruim 700 leerlingen het terrein op en uiteraard is de truck daar een grote aandachtstrekker. Maar dat valt nog in het niet als Hugo uit stapt. Hij is pas een echte aandachtstrekker. Wij worden vrij snel naar het kantoor van de directeur geleid en de kinderren moeten dus even wachten. Als we samen met de directie naar buiten lopen staan de kinderen al keurig in rijen per klas te wachten. De directeur spreekt zijn "troepen" toe. Er is binnenkort een nationale wedstrijd, waarbij twee leerlingen van St Michaels zijn geselecteerd. Hij verwacht dat iedereen goed zijn best gaat doen en gaat trainen, zodat het resultaat volgend jaar nog beter is. De kinderen moeten nog even wachten op de introductie van Hugo.
Na de dagelijkse ochtendtoespraak van de adjucnt krijgen wij een rondleiding over de St. Michaels school.
De vrijheid die kinderen op de Nederlands scholen hebben ontbreekt hier. Discipline, luisteren en de kracht
van de herhaling staan hier hoog in het vaandel. Een iets andere aanpak dat we gewend zijn en Hugo kan er
nog niet erg aan wennen dat hij tijdens de les met zijn armen over elkaar moet blijven zitten.
Daan blijft bij Hugo die in 'grade 1' meedoet met de les. Zijn eerste les Engels is best lastig. Vandaag gaan we het hebben over prepositions. On the table... het blijkt lastig. De kinderen begrijpen het niet. The mobile phone is .. the table. De leraar kiest een andere strategie. Hugo mag op de tafel zitten. Tot grote hilariteit van de klas. Helaas begrijpen ze ook de volgende zin niet: Hugo is .. the table. :-( De leraar neemt zijn verlies en vertelt ze dat hij on the table is. Dit wordt door de klas nog 6 keer herhaald. Dit vindt Hugo wel weer grappig een hele klas die roept: Hugo is on the table. Hierna verlaten wij de klas en gaan zij verder met de overige prepositions. Martijn heeft intussen een rondleiding gehad van de adjunct-directeur en loopt langs de verschillende gebouwen inclusief de trots van de school: de groententuin.
Na een zeer hartelijk afscheid gaan we op weg naar Senegal. De grensformaliteiten lopen zeer voorspoedig en aan de Senegalese kant wordt zelfs onze 'Carnet de Passage' zonder problemen getekend. Waren die h.....zonen in Kidira toch niet helemaal zuiver op de graad dat het niet meer na 1 januari 2009 werd geaccepteerd in Senegal.
De reis naar Kaolack, de meeste stinkende stad van Senegal, gaat niet voorspoedig. De weg is kwalitatief uitermate teleurstellend en het duurt dus allemaal veel langer dan gepland. Nadat we Kaolack eindelijk bereikt hebben, blijkt dat de verhalen juist zijn. Het is een onaantrekkelijke stad waar het op diverse plekken zeer onaangenaam riekt. Vlak voordat we de ramen dichtdraaien, hebben we een foto geschoten, die het geheel goed illustreert ;-).
We gaan verder op pad, maar door de slechte weg gaan we Palmarin niet redden. Daarnaast begint de motor weer te haperen, dus gaan we bij Niadaye, een dorp zo'n 30 kilometer van MBour, van de weg af. Wederom op zoek naar een mecanicien. GRRR!! Het probleem zit weer in het brandstofsysteem en ligt in de aanvoerslang van de diesel. Nadat de mecanicien aan wat slangen van het brandstofsysteem heeft gezogen, blijkt dat het probleem in de brandstoftank zit. Bij het er afhalen van de tank is en passant ook nog even een gat in de dieseltank gemaakt/gevonden (?), die door een lasser wordt dichtgelast. Na 3 uur zijn we weer klaar voor vertrek.
Het is onderhand zeven uur geweest, dus het duurt niet lang meer voordat het donker is :-(. We rijden nog een stukje na Niadaye en stoppen bij een klein dorpje om te vragen of we daar de nacht mogen doorbrengen. Dat mag en al snel staat de truck tussen de rieten afscheidingen van de poort van het dorp. De ontvangst is geweldig en we voelen ons zeer welkom. Met de eigenaar van het huis naast ons drinken we nog een paar glazen wijn en het wordt een gezellige avond.
's Ochtends staan we in alle rust op en maken een korte wandeling door het kleine dorp.
We nemen afscheid van de familie en gaan op weg naar Palmarin. De weg is goed
en voor we het weten zitten we nog maar 30 kilometer van Palmarin verwijderd.
De weg tot dan toe loopt direct langs de kust en er liggen veel hotels aan.
Dat verklaart waarschijnlijk de goede weg. Wat is mooi asfalt toch heerlijk. Onderweg belt
de broer van Daan op en hij vraagt Hugo wat hij het leukst vindt aan Afrika. Hij antwoordt:
"goed asfalt is zo fijn". Tja hij hoort wel eens wat ;-).
Maar die mooie weg is natuurlijk te mooi om waar te zijn. Er komt een kleine afslag
richting Palmarin en het blijkt het begin te zijn van een ontzettend slechte piste.
Het grootste gedeelte rijden we over de tracks die naast de weg liggen, omdat deze beter
te rijden zijn dan de weg zelf. Hugo vindt het geweldig en is actief aan het zoeken naar kleine
paadjes langs de weg.
Halverwege de tocht komen we een ontzettend grote baobab-boom tegen, waaronder allemaal ambachtslieden hun werk aanbieden. Van de boom met een omtrek van 32 meter wordt beweerd dat dit de grootste baobab in Senegal is. Daan schaft hier een mooi beeld en onderhandeld hier weer stevig. De prijs komt uiteindelijk op 25% van het eerste voorstel uit ;-).
's Middags gaan we lekker langs het strand lopen en genieten we van de zee. Hugo en Martijn rennen door de branding en Daan slentert er heel relaxt achter aan. Heerlijk! Dit is het betere vakantiegevoel.
We vertrekken 's ochtends op tijd richting de piroque (lees boot, nee Jeroen echt een boot en geen schip ;-)). De eigenaar van de camping heeft een excursie voor ons geregeld waarbij we samen met een frans stel met een piroque door de mangrove gaan varen. De zwitserse eigenaresse heeft een zeer Afrikaanse rijstijl ontwikkeld en tegen de tijd dat onze nieren achter in onze keel zitten arriveren we bij de bootjes. We gaan met een redelijk grote piroque op pad. De mangrove van "Park National du Delta du Saloum" zijn erg mooi. We varen door hele brede waterwegen, maar ook zeer smalle waterpaadjes. Tussen de pelikanen en de herons (soort reigers) door. Het is erg relaxt en we laten het ons heerlijk welgevallen.
Onderweg stoppen we bij een dorpje van 3 huizen waar ze oesters roken en yetti bereiden. Beiden zien er niet
erg smakelijk uit en het aanbod dat we mogen proeven slaan we af. We vertrekken naar een volgend dorpje. Hier roken ze
sardientjes. Ook deze zwartgeblakerde visjes wekken bij ons geen hongergevoel op. In dit dorp worden de sardientjes
gerookt voor Mali, Burkina Faso en Guinee. Ze worden eerst zwart geblakerd en vervolgens liggen ze nog 3 dagen in het
zonnetje te drogen.
Tegen het einde stoppen we op een klein verlaten strandje en gaan we nog even zwemmen. Het water is redelijk fris, maar met deze temperaturen wel erg lekker. Bij gebrek aan zwemkleding nemen we een duik in ons ondergoed. De afrikaanse heren varen heel discreet even weg om ons wat privacy te geven. Daan en de franse dame twijfelen even of zij dit wel zullen doen, maar de heren hebben minder tijd nodig. Zij liggen in no-time in het water. Dan besluiten de dames het ook maar in het water te stappen. Naderhand bleek de franse dame toch iets beter voorbereid te zijn. Zij had een omslagdoek mee die om zich heen kon slaan. Hmmmm :-( Dat was wel slim geweest.
We zijn op tijd wakker en Martijn en Hugo besluiten de dag gezond te beginnen. Voor het ontbijt gaan zij even een stukje over het strand rennen. Verhit en vermoeid komen zij terug en na het ontbijt maken wij ons klaar voor vertrek. De heenweg hebben wij een aantal stukken naast de weg afgelegd en dat is goed bevallen. De weg is een gatenkaas en de stukken die tijdens het regenseizoen blank staan, daar lopen tracks gedurende het droge seizoen die een stuk beter zijn dan de weg. We zoeken nu nog meer de wegen naast de oorspronkelijke piste op. We schieten lekker op en de tracks naast de piste zijn redelijk bereidbaar. Tot............
Er ligt een rotsblok op de weg en we besluiten er links langs te rijden. Dit was niet de goede kant :-( Het blijkt dat onder de harde laag waar wij overheen rijden een zachtere kleilaag zit. We zakken er door heen en staan in een keer tot onze assen in de klei. Aiiii niet goed!!! Tja daar sta je dan zonder rijplaten en zonder scheppen.
Martijn houdt de eerste auto aan die langs komt en vraagt of hij mee mag rijden tot het dorp. Bij camping Djidjack vraagt hij of ze scheppen en rijplaten hebben. Rijplaten helaas niet, maar wel 3 scheppen en 2 mannen die komen helpen. Met paard en wagen, hihi, gaan ze op pad terug naar de camper, waar Daan en Hugo staan te wachten.
Het is inmiddels weer warm geworden en we staan in de brandende zon te scheppen. Dat gaat zwaar, de klei laat zich niet gemakkelijk verwijderen. Omdat de voor- en achteras in de klei verdwenen zijn, is het lastig met de schep er onder te komen. We ploeteren 5 uur en dan hebben we de wielen aardig vrij. Er zijn inmiddels wat Senegalese heren komen helpen. Niet omdat zij het sneu voor ons vinden, maar omdat ze geld ruiken. Voor zij de handen uit de mouwen steken wordt er dus al weer stevig gediscussieerd over geld. We komen er niet uit, maar twee van de zes besluiten het er op te gokken en blijven helpen.
Er stopt een Fransman met een Senegalese chauffeur die aanbiedt om een extra krik te halen waarmee we het chassis op kunnen liften zodat we kunnen proberen om planken onder de wielen te leggen. Daan rijdt met hem mee en Martijn en de overige heren gaan door met scheppen. Zij halen ook het rotsblok waar wij voor uitgeweken zijn dichterbij omdat zij hier de camper op willen laten rusten als hij gelift is.
Daan komt terug met 2 krikken en wat extra hout voor onder de wielen. Na nog een aantal uren scheppen en ploeteren gaan we het proberen. Martijn (de koele kikker) achter het stuur zitten om de truck achteruit te rijden. Er trekt een jeep aan de achterkant om hem wat extra kracht te geven. De camper komt in beweging, maar helaas de verkeerde kant op. Hij graaft zichzelf nog meer in de klei en we komen gevaarlijk scheef te staan. Aiii, als we bij een volgende poging nog meer overhellen valt hij om. Dit gaat niet de goede kant op. :-( Hugo heeft tot op heden in de cabine gezeten, spelen met zijn autootjes en luisteren naar verhalen. Dat gaat nu dus niet meer aangezien de camper nu zo schuin staat dat er een risico is dat hij omvalt. Daan gaat met Hugo naar Djidjack aangezien hij zijn portie al meer dan genoeg heeft gehad.
Gelukkig heeft campingbaas, Jean-Paul, een bekende van hem ingeschakeld, 'Le Capitaine'. Later blijkt dat 'Le Capitaine' inderdaad in het leger heeft gezeten. Hij neemt de situatie in zich op, stuurt iemand op pad om rijplaten te halen. Er wordt nog meer gegraven en de vier rijplaten worden achter elk wiel gezet. Naast rijplaten zijn er ook extra kabels meegenomen, zodat twee 4x4's helpen om de truck er uit te trekken. De eerste poging is nog niet helemaal succesvol. Nu verdwijnt het voorwiel in een gat. De tweede poging is wel succesvol: twee jeeps trekken, de truck gaat in zijn 4x4 met sperdifferentieel voor en achter aan en wordt geduwd door een man of vijftien. Jaaaaweeeellllll, hij is er uit. Ta tata ta, tata ta, tatata ta ta tata, ta tatata (wie de serie raadt, komt in aanmerking voor echte Senegalese modder uit Palmarin, we hebben nog genoeg ;-).
Martijn rijdt terug naar Djidjack en waar Daan en Hugo zitten te wachten. Na nog een klein klusje aan de truck voor Martijn gaan we naar
het restaurant.
In het restaurant belonen we onszelf met een paar gin-tonics en die vallen goed. Hugo speelt met zijn auto's allemaal taferelen na waarbij trucks scheef hangen en misschien wel gaan omvallen. Hhhhmmmmmm, krijgen toch veel mee dat kleine spul ;-( Gelukkig is alles weer goed gekomen, kan hij dit ook meenemen in zijn spel.
©2009 M. Blankestijn