Om kwart over acht verlaten we de camping. Eerst nog even tanken en dan op weg richting de grens met Marokko. Om 10 uur zijn we bij de Mauretaans grens, waar we het rondje om half elf hebben afgelegd. Vervolgens gaan we door vijf kilometer niemandsland, waaar geen weg alleen maar hele slechte piste. Arnoud, een van de groep waar we in St Louis bij zijn aangesloten, had ons al aangeraden om op het aanbod van de jongengs die meestal bij de grens staan, in te gaan om ons door de pistes heen te loodsen. Helaas waren die er in ieder geval niet aan Mauretaanse zijde.
We gaan dus zelf maar op pad en hopen dat door goed op de sporen te letten van groot 'wild' (lees vrachtwagens) we niet ergens vast komen te zitten. Het blijkt allemaal wel mee te vallen, maar de wrakken die links en rechts liggen laten zien dat het ook wel eens anders kan. Ik neem tenminste aan dat die pech hebben gekregen en dat ze niet op een mijn zijn gereden. Iets wat hier kennelijk ook kan gebeuren als je echt de verkeerde kant op gaat.
Om 11 uur melden we ons bij de Marokkaanse grens. Hier loopt het allemaal erg traaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag. De verbindingen met Dakhla is weggevallen en daardoor mag niemand het land binnenkomen of verlaten. Er staat een groep van ongeveer 100 man te wachten, sommigen al vanaf acht uur 's ochtends. Om 1 uur hebben we dan eindelijk een stempel in ons paspoort en dan is het tijd voor de douane. Ook die laat even op zich wachten. Het enige dat een beetje snel gaat, is de gendarmerie. Iets voor twee zijn we eindelijk door de grens. We verwachten hierdoor Dakhla, het doel van vandaag, niet meer te gaan redden, maar we gaan in ieder geval een flink eind in de richting komen.
Het is ook stil aan de Marokkaanse kant van de grens. De eerste bebouwing na de grens ligt op zeventig kilometer, daarna wordt het erg rustig en is er 200 kilometer geen bebouwing te zien. We rijden vlak langs de kust en dat levert weer mooie plaatjes op.
De plaats die we hadden uitgekozen was weinig soeps, dus we overwegen nog even een bushcamp naast weg op de kliffen aan de kust, maar besluiten uiteindelijk het toch niet te doen. Je bent wel heel zichtbaar vanaf de weg en er hoeft maar 1 'loony tune' tussen te zitten .....
We gaan verder richting Dakhla en net na de afslag zien we kite-surfers aan het werk en zien we een
kampement met veel tenten en 1 camper. De piste heeft veel zand, maar een gewone camper kan er komen, dus wij ook.
Het heeft wel een apart sfeertje. Er wordt met z'n allen aan twee grote tafels gegeten en er heerst
een 'community' gevoel. Wij vallen een beetje buiten de doelgroep: ongeveer twintig jaar te oud, een kind
en met camper. Toch is het een gezellige en smakelijke maaltijd. Martijn verheugd zich er al op om zijn
verjaardag morgen in een trendy kitecamp te vieren, wordt hij toch nog trendy op zijn oude dag? ;-)
HOERA!!! Martijn is vandaag jarig!!
Om 8 uur wekken Daan en Hugo hem met cadeautjes en balonnen. Hugo heeft zijn best gedaan op mooie tekeningen. Hij heeft de Marokkaanse vlag versierd en ook de Nederlandse vlag, alleen kwam het hier beter uit als we hem draaide. Het is zo niet helemaal de Nederlandse vlag geworden, maar Hugo vond het niet erg, zo was het mooier. Artistieke vrijheid :-)
Vandaag stellen we onze doelen ambitieus. We hebben weer een stevige rit voor de boeg, we willen Laayoune halen. Dan hoeven we morgen niet zo ver te rijden. We hebben vandaag ongeveer 500 kilometer te rijden, maar de weg is goed dus we hebben goede hoop.
Het loopt soepel, helaas is de weg, gaaaaaaaaaaap, ontzettend saai. Om 17.00 uur zitten we nog maar een half uurtje rijden van Laayoune af. Dat lijkt goed te gaan. Helaas blijkt dat we in Laayoune niet gemakkelijk kunnen staan. We rijden een aantal rondjes door het stadje en besluiten toch maar naar het strand van Laayoune te gaan, 30 kilometer terug :-(
Als we bij het strand aankomen is het inmiddels al weer bijna 19.00 uur geworden. Ook hier blijkt geen camping te zijn. Als we langs de "boulevard" rijden zien we dat veel marokanen in kleine tentjes op het strand en langs de weg camperen. Dat kunnen wij ook. We rijden een klein stukje verder en zien dan 3 campers staan, we parkeren daar ook en rennen dan naar het strand. We willen nu eindelijk die mooie zonsondergang wel eens op de foto hebben. Dit is hem geworden :-)
Vandaag de laatste reisdag van een reeks van 5 om vanuit Senegal het interessantste deel van Marokko te bereiken. Om half negen rijden we weg. Eerst nog even tanken, wat helaas langer duurt dan gepland. Er staan twee vrachtwagens voor ons die beide tanks gevuld willen hebben. Martijn gokt dat er zo'n 500 a 600 liter diesel in gaat, dus het kan even duren.
Om half tien reizen we verder op de koninginnerit van deze vakantie (denken wij nu): 580 kilometer. Dat klinkt niet veel, maar het is natuurlijk met een vrachtwagen die een maximum heeft van 85 kilometer per uur (wind mee ;-)) en bij stevige heuvels, zoals die in buurt van Tiznit voorkomen, terugzakt naar zo'n 30 kilometer per uur.
Gedurende de dag verandert het landschap sterk. Bij Laayoune komen we nog zandduinen tegen en woestijngebied.
Vrij snel nadat we de Westelijke Sahara verlaten en Marokko binnentrekken komen we veel meer begroeiing tegen.
We hadden ons nog niet zo op Marokko voorbereid, maar wat we er nu van zien gaan we ons hier zeer goed vermaken.
We zien onderweg erg groene stukken, schitterende heuvels en een schitterende kust met kliffen.
Het is een interessante, maar vermoeiende reisdag geworden. Uiteindelijk komen we om half zeven aan op de camping
midden in Tiznit.
Een beetje uitgeblust brengen we de avond rustig door. Vijf dagen, 2400 kilometer, 4 keer tanken, 2 grenzen, 4 grensposten, 20 keer controleposten van gendarmerie, douane en politie, 50 uur reizen. Het is even genoeg geweest. Tijd voor 'the slow life'.
©2009 M. Blankestijn