Vandaag gaan we op pad naar Tema om de truck na te laten kijken. Waarschijnlijk zit er lucht in het dieselsysteem en dat zou op termijn voor problemen kunnen zorgen. Daarnaast moesten de accu's nog gecontroleerd en de (nieuwe) koplampen afgesteld worden.
De reis gaat voorspoedig en om kwart voor elf staan we bij de gargage. Nog even proberen of we direct terecht kunnen en jawel, dat kan. De truck wordt direct naar de werkplaats gereden en wij moeten ons enige tijd zelf zien te vermaken.
Eerst maar eens naar de markt van Tema. Deze is echt enorm groot. Gelukkig zijn de straatjes nauw en steken de daken over, want het is ontzettend warm vandaag. Op de markt verkopen ze werkelijk alles en ik denk dat het totale terrein toch gauw twee vierkante kilometer beslaat, waarbij elk kraampje niet veel meer dan 2 meter breed is.
Klapstuk is toch altijd het slagersgedeelte. Hier liggen alle onderdelen van een koe of varken tentoongespreid op houten tafels in de buitenlucht. Het bloed druipt daarbij gewoon van de tafels af. Toch zitten er vrij weinig insechten bij. Volgende keer misschien toch een keer het advies van de kok van Wli opvolgen. Als je op het vlees drukt en er komt nog bloed uit is het nog vers genoeg. Even goed schoonmaken en in de koelkast en voilà..... prima te eten vlees ook voor westerlingen, volgens hem.
Na het lunchen in de Tema Shopping Mall (niet teveel van voorstellen) krijgt Daniëlle last van krampen en is het een wat minder moment in de vakantie. Daar zit je dan, geen truck, geen eigen toilet en geen mogelijkheid om even te gaan rusten. Afijn na een half uur wachten gaat het al beter en we besluiten terug te gaan naar de Mercedes garage die een goede airconditioning heeft.
Uiteindelijk is het tegen vieren als de truck klaar is. De controles en het afstellen van de lichten waren 'van het huis', dus na welgemeende bedankjes stappen we in de truck en gaan we op pad om langs de kust een plek te vinden om te blijven. Voor het eerst gaan we daarbij buiten de beschrijvingen van Ab en Els op weg met onbekende bestemming. Best spannend ;-).
Het pakt weer prima uit. We zien een groot bord langs de weg voor één of ander resort en slaan af. Daniëlle ziet op de weg nog een ander bord van Club 1900 Guesthouse. Als we stoppen komt er net uit de poort, honderd meter van de weg af, een man die ons wuift. Martijn gaat even kijken. Club 1900, doet denken aan een dubieus escortbureau, maar niets is minder waar. Heinz, een duitser, heeft een mooi hotel met een enorme parkeerplaats vlak aan zee, het is geen probleem om daar de nacht door te brengen.
Heinz is een zeer amaible man en binnen de kortste keren bieden we hem en zijn vrouw een glas rode wijn aan en zitten we met z'n allen op zijn terras een borrel te drinken. Heinz is zeventig en heeft veel in Nigeria gewerkt en is onder andere drie keer door de Sahara getrokken in de jaren tachtig (via de 'avontuurlijke route'). Hier heeft hij een fraai Guesthouse laten bouwen, maar heeft hij zich een beetje vergist in het aantal uren werk dat een guesthouse vereist. Hij heeft de keuken gesloten, adverteert niet, maar komt via-via toch nog aan een redelijk aantal bezoekers.
Wij dachten dat het in egypte varkens waren. De bende en stank was (vooral in Cairo) soms niet te harde, maar hier in Ghana kunnen ze er ook wat van! Zoals Heinz zei: "Ze zijn lui en het zijn varkens, ze realiseren zich niet wat voor moois ze hebben." Lui hebben we nog niet zo mee gemaakt, maar smerig zijn ze wel. In Ghana gooien ze alles gewoon op straat wat ze niet meer nodig hebben en dat is best veel!
Nog even voor de lezeressen ;-) Deze heb ik stiekum geschoten met telelens:
Vandaag een reisdag die ons door Accra zal leiden. In Accra slaan we niet vroeg genoeg af en worden uiteindelijk tegengehouden bij een wegomlegging. We kunnen er niet doorheen: te hoog..... Even draaien op de weg ;-(, en weer terug.
Vervolgens zijn we net iets te laat met afslaan en komen we op de 'scenic route' dwars door Accra. Langs de sloppenwijken in dit geval. Hier is het een drukte van jewelste: er is markt. En zo rijden we in z'n twee langzaam door één van de langere straten van Accra, zucht ....
Maar uiteindelijk komen we op de grote doorgaande weg en schieten we lekker op richting Anomabo beach. Nadat we zijn aangekomen, duiken we direct in zee. Dit is wel een klassiek strand in de sub-tropen. Fantastisch! Om vier uur bestellen we gezellig twee witte wijn en kijken hoe ons mannetje het water naar de zee draagt en terug.
Naar Cape Coast na het ontbijt. We lopen naar de doorgaande weg en pakken daar een tro-tro: kleine busjes die vaste routes afleggen en waar je voor bijna niks in vervoerd wordt. Veiligheid en comfort zijn hierbij ook bijna absent. Tro-tro's zijn bijna altijd te oude busjes, waar zoveel mogelijk stoelen in zijn gemaakt en teveel personen mee vervoerd worden. Geen gordels, geen officiëlle bevestiging van de banken. Kortom: als je een ongeluk krijgt in zo'n tro-tro ben je goed de .....
Afijn, het gaat allemaal goed en ongeveer 20 kilometer verder voor 1 cedi (60 eurocent) met z'n drieën staan we in Cape Coast: een grote stad in het westen van Ghana. Een stad met een historie, waar wij als Europeanen zeker geen positieve bijdrage aan hebben geleverd. Hier staan één van de grotere forten en doorvoerplaatsen voor slaven.
In dit fort krijgen we een rondleiding over hoe het in eerste instantie werd gebruikt voor handel en zendingsdrang. Later werd de slavenhandel de voornaamste bestaansreden. Duizend mannen die opgesloten worden totdat ze met een slavenschip vervoerd worden naar de 'nieuwe' wereld. Als het schip aan kwam waren er nog zevenhonderd van over! De rest was gestorven aan ziektes, omdat ze in veel te kleine ruimtes zonder daglicht, zonder voorzieningen werden vastgehouden voor periodes tot drie maanden. Hieronder zie je drie geschakelde compartimenten van ongeveer 5 bij 12 meter, waar de slaven wachtten tot ze door de "door with no return" moesten. Per compartiment verbleven zo'n tweehonderdvijftig slaven.
Daarnaast was er ook een zeer barbaarse manier om met ontsnappingen om te gaan. Voor mensen die dit probeerden was een voormalig opslagcel gereservereerd, waar tegelijkertijd zestig man soms in verbleef. Zij kregen geen eten, drinken meer en stierven dus een vreselijke dood. Op de muren en vloer zijn nog steeds de strepen te zien die door wanhopige mensen met hun vingers in steen zijn uitgegroefd alleen maar om weg te komen.
Ook Hugo liep er, met de eenvoudige variant nog even mee rond. Bij terugkomst werd er aan het strand een kasteel gebouwd en er moest een hoge muur komen tussen de slechte mensen en de hardwerkende, aardige mensen! Ook op deze leeftijd krijgen ze veel meer mee dan je denkt ;-(.
Vandaag gaat Martijn alleen naar Elmina, een fort in de buurt van Cape Coast dat door de Nederlanders gebruikt is om te handelen (in goederen en slaven ;-(). Daniëlle en Hugo blijven lekker aan het strand, genietend van al het zand en water.
Martijn vertrekt om zeven uur met een tro-tro richting Elmina. Om acht uur blijkt het fort pas om negen uur opengesteld te zijn. Dan toch maar even
kijken waar iedereen zo vroeg voor is opgestaan. Het blijkt de binnenkomst (en vertrek) van de vissersboten te zijn. Het is een drukte van jewelste,
ook op de vismarkt nabij, waar alle binnengekomen vis direct verkocht wordt.
Elmina is één van de donkere pagina's in de Nederlandse geschiedenis. Halverwege de zeventiende eeuw veroverden de Nederlanders het fort op de
Portugezen. Tot het eind van de negentiende eeuw hielden 'wij' het in bezit, waarna we het verkochten aan de Britten. In die tijd was er
onder andere één of meerdere gouverneurs die alle slavinnen naar een binnenplaats onder zijn kantoor liet komen om er vervolgens 1 uit te
zoeken. Deze werd gewassen en naar hem toegestuurd, waarna ..... Afijn niet heel smakelijk. Op bijgaande foto is de binnenplaats te zien met
linksboven waar onze 'waarde' medelander zijn keuze maakte. Het laat je je altijd weer afvragen hoe het komt dat mensen zich zo gruwelijk
ten opzichte van elkaar kunnen gedragen ......
Na terugkomst pakken we in en reizen we richting Kakum, een schitterend park met de 'canolopy walk'. Daar verblijven we 's-nachts op een verder lege parkeerplaats maar met security.
Vanochtend om half negen een tour over de 'canolopy walk' en 1 uur door het oerwoud. Uiteindelijk een privé-tour genomen, zodat we het tempo af kunnen stemmen op Hugo.
Achteraf een excellente keuze, want Hugo was een beetje bang op de 'canolopy walk'. Dit is een wandeling die plaatsvindt op zo'n veertig meter
boven de grond over touwbruggen die zijn gespannen tussen grote woudreuzen. Erg gaaf om te doen. Hugo had de gids vrij snel uitverkozen als de meest
stabiele op de touwbruggen en hij vond het geloof ik wel gezellig om dat babbelende mannetje over de touwbrug te vervoeren.
Hugo genoot meer van zijn eerste hiking trip.Hij vond het uur door de jungle vele malen leuker dan de touwbruggen.
Vervolgens gaan we onderweg naar Lake Bossomtwi. We hebben lak aan het schema van Ab en Els die eerst weer teruggaan naar Cape Coast. Wij hebben op de kaart gezien dat er ook een veel kortere weg is. Na slechts een korte aarzeling besluiten we de "snelle" weg te nemen. Helaas! Het bleek na enkele kilometers een onverharde weg met gaten, hobbels, grote plassen en rotsblokken te zijn. Eerst maar even kijken Hoe zich dit ontwikkeld, het is in eerste instantie welliswaar onverhard, maar het ziet er nog best redelijk uit. Het is wat hobbelig en stoffig, maar verder gaat het wel. Langzaam wordt de aanvankelijk nog brede weg smaller en smaller. De hobbels worden groter en de gaten hebben zich op sommige plekken gevuld met water, waardoor het niet meer te zien is hoe diep ze zijn. Het uitzicht is werkelijk fantastisch, we rijden echt midden door de jungle en het is natuurlijk logisch dat ze hier geen asfalt storten.
Een tro-tro begint erg storend op zijn claxon te hangen en zo snel het kan laat Martijn hem passeren. Hij stopt naast ons om te vragen waar we heen gaan.
Wij antwoorden dat we onderweg zijn richting Dunkwa en Kumasi, zij vertellen ons dat we verkeerd zitten en terug moeten. Hmmmm... minder leuk. De eerst volgende
man die we tegen komen checken we dit en het klopt, we zitten op een weg naar nowhere (eigenlijk wiste we dit al :-() Helaas is keren op dit weggetje niet mogelijk
en we moeten dus door, de weg wordt slechter en slechter en we kruipen voort tot we een weggetje naar rechts zien. Hier keren we en we gaan over de hobbels en rotsen
weer terug. Op foto komt het altijd wat minder over dan het in werkelijkheid is ;-(, maar let vooral op de cabine die 'uit het lood staat' ten opzichte van het
campergedeelte. Hier klimmen we omhoog over rotsen waardoor het geheel wat gaat bewegen.
Bij de kruising waar we naar rechts moeten vragen we het toch nog even aan een passerende tro-tro, we hebben geen zin om weer te moeten keren. We komen onderweg dorpjes tegen waar de mensen allemaal erg enthousiast zijn als ze ons zien, of ze dat nog zijn als we na het voorbij rijden hun hele dorp volledig in het stof leggen, weten we niet.
Na 63 kilometer piste komen we eindelijk weer op asfalt. HEERLIJK!! Wat rijdt asfalt toch heerlijk, zeker na een piste van 4 uur!! We zijn helemaal door elkaar geschut en behoorlijk moe. Lake Bosomtwi redden we niet, onderweg zien we een bord voor een hotel en we proberen of we hier mogen staan. Het mag, we parkeren en rennen direct naar het terras om wat te drinken. Het zit er op voor vandaag, het was een zware dag.
Twee uur door het bos wandelen in de ochtend is voor Hugo echter niet genoeg en hij probeert Martijn te verleiden om na het eten nog even met hem te rennen. Martijn moe na het rijden, maar gaat toch even mee. We zitten weer redelijk gesloopt bij de camper als er kinderen komen kijken bij Hugo. Hij begint wat te wennen aan de mensen hier en wil ook graag met hen spelen. Hugo vraagt of ze met hem willen rennen, dat zijn ze hier niet zo gewend maar ze rennen vrolijk mee. Na een uurtje rennen zijn ze allemaal drijfnat van het zweet (het is nog steeds tegen de dertig graden) en komen ze met z'n allen wat drinken. Om acht uur gaan de kindjes naar huis en wil Hugo ze gedag kussen. Oei, een cultuurverschil. Dat zijn de kinderen hier niet gewend en het levert grote hilariteit op. De twee jongens laten zich overhalen, maar het meisje van drie gaat zich echt niet door een jongen laten kussen, zelfs niet als het een obruni (=blanke) is. Hugo geeft haar dan maar een handje, dat wordt onder veel gegiechel wel aanvaard.
's-Ochtends als goed begin van de dag een schermutseling over de prijs van de overnachting. In eerste instantie wordt opgegeven dat dit 30 cedi (18 euro) is: de prijs van een kamer met wat korting. Martijn vind dit een slecht idee, dus vertelt bij de receptie dat hij dat bedrag dus nooit gaat betalen. We willen echter wel vertrekken, dus we willen eigenlijk snel de manager te spreken krijgen, want de receptioniste geeft al snel aan dat zij niet over dit soort dingen gaat. Uiteindelijk blijkt dat de manager met zichzelf bezig is ('bathing'kan volgens mij van alles betekenen). Gelukkig is er iemand die even voor ons kan bemiddelen, waarbij we aangeven niet meer te willen betalen dan 10 cedi, aangezien we van geen enkele faciliteit gebruik hebben gemaakt. Als we uiteindelijk afzien van de factuur, kan het toch voor 10 cedi worden geregeld. Nog steeds veel te veel, maar goed we willen vertrekken ......
Vervolgens een kort stukje rijden naar Lake Bosumtwi (35 kilometer), waar we via een akelig smal en slecht weggetje aankomen bij Lake Point. Het is schitterend, maar helaas ze doen niet aan camping.... Ook niet onder enige druk. We hebben geen zin om terug te gaan, dus uiteindelijk boeken we toch maar de kamer met het idee om deze alleen maar voor het douchen te gebruiken. Gezien de temperatuur buiten (37 graden) en in de camper (40 graden) lijkt het toch een goed idee om gewoon op de kamer de nacht door te brengen. We reserveren ook maar gelijk voor het restaurant die avond. Als we dan toch luxe gaan doen ;-).
Lake Bosumtwi is een mooi meer, dat ontstaan is door een meteoriet. 's-Middags besluiten we een waterfiets te huren, maar daar blijkt het toch al snel een slecht idee te zijn met deze hitte. Hieronder een foto van het strandje dat bij 'Lake Point resort' hoort.
Maar eerst heeft Daniëlle nog een verontrustende ervaring tijdens het ophangen van de was. Hierbij stapt zij in een gedeelte, waar veel blaadjes op de grond liggen. Als zij er in stapt, is het wat dieper dan verwacht en is er een hoop beweging. Daan doet snel een paar stappen terug. 'Slangen' volgens een local die voorbij loopt en vrij snel daarna wordt het stuk in de fik gezet en worden de slangen die nog niet weg zijn, 'geroosterd'. Hmmmmmmmm.......
©2009 M. Blankestijn