16 januari is het dan eindelijke zover. 's-ochtends vroeg om 8 uur worden we opgehaald door Niels met zijn bus. Dat mag ook wel met 5 koffers van 23 kilogram plus nog eens drie stuks handbagage van net onder de tien kilogram. "Then you need very a big car!".
Eenmaal op Schiphol loopt het eigenlijk op rolletjes. Bij het inchecken geen problemen met het luchtfilter. Bij de douane ook geen problemen met de Ghanese Visa. En zelfs de Libische luchtvaartmaatschappij laat zich van zijn beste kant zien. Een mooie Airbus 319 met on-board entertainment. Helemaal goed.
Na een vlucht van ongeveer vijf uur landen wij in Tripoli. Niet echt een verheffende luchthaven en de toiletten zijn op z'n aardigst gezegd echt frans/arabisch. Zelden zo'n gorigheid gezien. Gelukkig is de wachttijd beperkt tot twee uur.
Het volgende vliegtuig is van een duidelijk minder allooi. Een oude Boeing 757 waar de glans wel een beetje van af is. Hugo houdt zich goed op de vlucht van vier-en-half uur. Net iets later dan zijn gewone bedtijd, valt hij gewoon in slaap. We maken hem pas weer wakker bij de landing.
De meeste mensen die we gesproken hebben tijdens de vlucht van Amsterdam naar Tripoli gaan door naar Accra. Veel vrijwilligers die gaan werken op scholen of als fysiotherapist. We spreken af om in ieder geval even langs te gaan bij Roelof in Tamale.
Iets later dan gepland landen we op Accra. Daar komen opeens weer formulieren te voorschijn die ingevuld moeten worden. Dezelfde vragen als op onze aanvragen van de Visa, maar we weten niet helemaal meer wrelk verblijfsadres we daar verzonnen hadden. Afijn, we kopieren een verblijfsadres van iemand anders en dat is kennelijk voldoende. "Systeembevrediging" is de term die een vriend van ons daarvoor gebruikt.
En dan eindelijk zijn we er doorheen. Het is onderhand half 11 's-avonds en ons kleine mannetje is helemaal verguld als hij opa en oma ziet bij de uitgang. Vervolgens nog taxi's regelen. Hier kunnen we alweer kennismaken van luchthavens in combinatie met de Afrikaanse cultuur. Iedereen biedt diensten aan, feitelijk onder het mom van barmhartige samaritaan, en verlangt hier geld voor. Zelfs het meelopen (wat in grote getale gebeurd) en 1 keer meehelpen om de trolley op te tillen is al iets waard. Na de eerste wat kleins (voor de kleine moeite) te hebben gegeven, kan de rest het bos in. Dat bevalt niet helemaal ;-)
De taxi's zijn ook nog een uitdaging. We hebben er twee nodig, maar de taxi voor Hugo, Daan en Martijn wordt geblokkeerd door een taxi, waarvan de chauffeur even zoek is. Nadat we het lang genoeg vonden (ja, in Afrika werken dingen soms een stuk langzamer, maar daar hoef je je niet altijd bij neer te leggen!), verzet opa de taxi even en lijkt het dat we kunnen gaan. Maar kennelijk vond onze taxi-chauffeur het belangrijker dat hij wacht op de anderen dan onze prikkels dat hij gewoon moet gaan rijden, omdat we een afspraak hebben dat we elkaar bij het hotel weer zien.
Bij aankomst bij het hotel snel naar bed. De dag is lang genoeg geweest.
Na het ontbijt direct op pad naar het Volta-meer. Eerst wat manoeuvreren om van het terrein van het hotel af te komen, maar daarna klimt Martijn achter het stuur. De weg naar het Volta-meer is afwisselend en mooi. Onderweg nog even remmen voor wat overstekende apen. Het is duidelijk. We zijn echt in Afrika gearriveerd.
De plek bij de Volta-rivier is fantastisch. Tussen de bomen door hebben we uitzicht op de rivier.
Na aankomst eerst even lunchen
Vervolgens het kinderbadje vol laten lopen. Hugo vind het een geweldig idee en vermaakt zich kostelijk.
's-avonds lekker uiteten en vervolgens op tijd naar bed. Maar met een buiten- en binnentemperatuur van 30 graden valt het niet mee om in slaap te komen. Dit weer houden we nog wel enige tijd, dus dat wordt nog afzien!
En als laatste een probeerseltje met de macro-lens......
Dit is de vrucht van de boabab-boom
©2009 M. Blankestijn